Het deinen van het verlangen gaat mee op mijn eigen vertrouwd ritme.  Wat zal het me brengen behalve onrust? Maar ik wil niet blijven binnen de veilige grenzen van mijn bestaan. Dat is de grond van mijn verlangen, daar bovenuit te stijgen. Naar mijn eigen gebied, maar ook naar het gebied van de wereld. Dat is voor mij schilderen, muziek, kunst. Kunst om het móoie, het esthetische, zou voor mij volkomen zinloos zijn.

Mijn hand wil de kronkels volgen van de schijn! De schijn die vervuld is van een groot lijden. Ik zie het lijden bij mensen en ik zie het bij dieren. Maar dieren fascineren mij bovenmatig omdat ze onschuldig zijn. Zij kennen de overgave en niet de schijn. Ik wil uitdrukking geven aan dat lijden, dan kan het weer verdwijnen.

Wanneer het sterke van binnen zit dan zit het ook in het gekabbel van de zee, in de wortels van een boom en in de ongeziene bries van het leven. Zou niet iedere kunstenaar verwoorden of verbeelden wat wij allemaal in ons diepste wezen nastreven? Namelijk: ons leven vollediger te maken?

Steeds komt bij mij die drang verraderlijk langzaam vanuit een niet te peilen hoekje van mijn wezen naar boven kruipen. En het geeft me de hand. Alsof wanneer ik het af zou wijzen, ik vleugellam zou raken. Alsof ik niet bestond.

Marty Poorter 2022

The movement of longing follows my own familiar rhythm. What will it bring me except unrest? But I don't want to stay within the safe boundaries of my existence. That is the basis of my longing, to emerge from it. To my own space, but also that of the wider world. For me that is painting, music, art. Art for the sake of beauty, the aesthetic, for me would be utterly pointless.

My hand wants to follow the crooked lines of pretence!  Pretence filled with great suffering. I see  the suffering of people and of animals. But animals fascinate me a lot because they are innocent. They know the meaning of abandon, not pretence. I want to express that suffering, so it can go away again.

When strength is on the inside it is also in the bobbing of the waves, in the roots of a tree and in the unseen breeze of life. Doesn't every artist voice or depict what we all pursue in our innermost self? That is: make our life more complete?

Every time that urge emerges deceptively slowly from an unfathomable corner of my being.  And offers to take my hand. As if, if I were to refuse it, it would make me powerless. As if I didn't exist.

Marty Poorter 2022